DU  -  ENG

De lange muraltmuur op de oude zeedijk langs de Grevelingen bij Scharendijke is het meest indrukwekkend en als Rijksmonument aangemerkt. Het kunstwerk begint ten westen van Scharendijke, bij het nog net in de duinen geposteerde ‘Koepeltje’. Ten oosten van de jachthaven zet het zich voort in de richting van Den Osse (Langendijk). Daar liggen aan de landzijde inlagen en karrenvelden uit de vijftiende en zestiende eeuw.

Fraai uitzicht

Loop eens vanuit het westen over de dijk naar de jachthaven, bovenlangs de Inlaag, de Elkerzeese weg en het Baken. Vanaf het met fijn grind bestrooide wandelpad heb je een fraai uitzicht op het Grevelingenmeer met het schorreneiland Hompelvoet. Naar het noordwesten deint niet langer de met grauwe schuimkoppen gekroonde zee, maar ligt de veilige Brouwersdam. Daar, aan de einder, verrijzen de mediterraan aandoende gevels van het recreatiedorp Port Zélande, met de Kabbelaarsbank. Aan de landzijde kijk je over de daken van de bescheiden dorpshuisjes van Scharendijke.

Jonkheer De Muralt

Muraltmuren zijn een uitvinding van jonkheer ir. Robert Rudolph Lodewijk de Muralt. De Muralt startte zijn loopbaan in Nederlands-Indië, als ingenieur van de Waterstaat van ’s Lands Burgerlijke Openbare Werken. Vervolgens kwam hij naar Schouwen. Van 1903-1913 was hij hier hoofd Technische Dienst van het waterschap. De Muralt had al een systeem van zeeglooiingen van gewapend beton op zijn naam staan. Deze waren veel goedkoper dan de gangbare basaltglooiingen. Die betonnen glooiingen doorstonden de stormvloeden van 1906 en 1911 vrijwel zonder schade. Voor zijn inspanningen ontving De Muralt de prestigieuze Conrad-premie, een internationale onderscheiding.

Alternatieve dijkverhoging

Net als na de stormvloed van 1808 besloot men na de vloed van 1906 tot een algemene dijkverhoging. Ook nu kwam De Muralt met een goedkope, betonnen oplossing. Hij ontwikkelde de muraltmuurtjes: een alternatieve dijkverhoging, waarvoor je het dijklichaam niet hoefde te verbreden. Een enorme besparing. Tussen 1906 en 1935 werd in Zeeland ongeveer 120 kilometer zeedijk van dergelijke muurtjes voorzien. Dit was ongeveer een kwart van alle Zeeuwse zeedijken in die periode!

Rampspoed

Helaas werd rampspoed met deze maatregel niet afgewend. De Watersnoodramp van 1953 toonde dat verpletterend aan. De meeste ‘muraltmuurtjes’ werden opgeruimd bij de dijkverzwaringen na 1953. Op dijken die geen primaire waterkerende functie meer hebben zijn de muurtjes echter blijven staan zoals langs het Veerse Meer bij Wolphaartsdijk, of langs de Oosterscheldedijk bij de Plompe Toren.

Ten oosten van Scharendijke is op de muraltmuur een blauw monumentenbordje van Waterschap Zeeuwse Eilanden geschroefd. Het doet klein en nietig aan op de langgerekte muraltmuur. Op het bord is ook een vloedmerk van de watersnoodramp van 1953 aangebracht.

 

Bron: Zeeuwse Ankers, Muraltmuur bij Scharendijke.